Het concert in de AB Club was er ter gelegenheid van de release van hun nieuwe, tweede plaat: “ Whatever You Might Find”. Dat de AB Club afgeladen vol zat heeft alles te maken met hun status. Via “De Nieuwe Lichting” en een single die veel gedraaid werd op de landelijke radiostations hebben ze in Vlaanderen al wat faam. Het was afwachten of ze de hoog gespannen verwachtingen met deze nieuwe plaat kunnen waarmaken.

Vooreerst is de groep uitgebreid van een trio naar een vijftal. Toegevoegd werden een bassiste (Hannah als ik de naam goed begrepen heb) en een toetsenist die als François voorgesteld werd. Vanaf het eerste nummer werd meteen duidelijk dat ze met de vollere sound van deze nieuwe bezetting een sound hebben met meer mogelijkheden om de songs van de juiste tint te voorzien. Maar de slide die prominent aanwezig was in “Run Part #2” maakte duidelijk dat ze nog grossieren in goede riffs en stevig rocken. De stem van zanger doet aan die van Bryan Adams denken. De “wedergeboorte van de Faces” werden ze op de site van de AB genoemd. Dit was zeker het geval. Ze gingen op hun elan door met direct daarna het melodieuze “Hideaway” en de titelsong van de plaat “Whatever You Might Find” te spelen: rockers met stevig drumwerk dat aan de Fratellis hun beroemde intro doet denken en die een stevige scheut Led Zep in zich heeft. Ik denk dat die gasten elke zondagochtend aan de radio gekluisterd naar Classic 21 luisteren. Het swingende, funky “Mysterious Guy” met falset stemmetje werd al aardig meegezongen en zou een radio hit kunnen worden.

In elk nummer hoor je wel stukjes dat ze bij anderen geleend hebben om het samen te voegen tot hun song. Na het hoogtepunt “I’m Already Gone” was er “Alone” waarbij Santana en John Mellencamp in mijn brein passeerden. De slide in “Excited” deed dan weer aan de Stones denken ten tijde van Mick Taylor. Toen hadden ze de surpise van de avond : bij “In Time” kwam Raymond VHG op piano meespelen zoals op hun plaat. Ze mochten daarna Raymond begeleiden die als zeventig jarige een nijdig rockende versie van Lou Reed’s “How Do You Think It Feels” bracht voortgestuwd door deze bende jonge leeuwen. Tijd voor de eindspurt die er een werd zonder pauze: “High For Your Love” en “Insane” waren hoogtepunten van de set die de zaal naar het kookpunt bracht. “Lucky” deed de naam Aerosmith in mijn brein aanvinken terwijl dit bij “Rightless” de Stones waren.

De bissen werden ingezet met de cover van Harry Nilson’s “Jump Into The Fire” , hier in een stevige rockversie waar stukken Steppenwolf in zaten. Ze sloten hun concert af met hun grijsgedraaide, en daardoor volmondig meegezongen “Suit Yourself”.

Daarmee werd een knap concert afgesloten. Ik was vooral blij te horen en zien dat de classic rock in onze regionen een vaandeldrager hebben die er staat. En als er al een ding duidelijk werd: deze heren en dame gaan een drukke zomer tegemoet, van het ene festival naar het andere en waarbij ze gegarandeerd vele nieuwe fans gaan bijwinnen. Hun volgende concert zal wel in de grote zaal zijn. Maar voorlopig zijn ze zeker een aanrader in de kleinere zalen en op je zomerfestival.

Lisael

Foto's © Yvo Zels